مدیریت نظام آموزشی
اتیوپی فدراسیونی از نه ایالت منطقه ای است که بر اساس قومیت مشخص شده اند، و همچنین دو شهر به عنوان واحدهای اداری جداگانه یا "شهرهای اجاره ای" (آدیس آبابا و دیر داوا) تعیین شده اند. پس از سقوط رژیم درگ ، دولت اتیوپی سیاست تمرکززدایی از جمله واگذاری مدیریت آموزشی به مناطق را در پیش گرفت. آموزش مدارس در حال حاضر بیشتر توسط مقامات محلی در مناطق فرعی یا مناطق تحت پوشش در مناطق جداگانه اداره می شود، حرکتی که برای برآوردن بهتر نیازهای محلی طراحی شده است.
بودجه بین مناطق و دولت فدرال تقسیم می شود، که حدود ۵۰ تا ۶۰ درصد از بودجه را از طریق بخش های اختصاصی به دولت های منطقه و همچنین کمک های مستقیم به مدارس ارائه می دهد. برای اطمینان از ثبات برنامه ها، دولت فدرال سیستم آموزشی را با برنامه های توسعه چند ساله مدیریت می کند که اهداف عملکردی را تعیین کرده و دستور کارهایی را برای کل سیستم تعیین می کند. برنامه های درسی مدارس در سراسر کشور استاندارد شده است. مدارس از یک چارچوب برنامه درسی ملی استفاده می‌کنند که شامل کتاب های درسی است که توسط بخش توسعه چارچوب برنامه درسی آموزش عمومی وزارت آموزش و پرورش فدرالMOE تدوین شده است.
وزارت امور خارجه فدرال در آدیس آبابا بر آموزش عالی اتیوپی نظارت نظارت و تأمین مالی آن را بر عهده دارد که این وزارت کنترل گسترده ای بر موسسات عمومی اعمال می کند. خودمختاری دانشگاه های دولتی محدود است ، زیرا وزارت معارف استاندارد، سهمیه های ثبت نام و برنامه های درسی را تعیین می کند که آزادی های دانشگاهی را به طور سیستماتیک محدود می کند. دانشگاه های خصوصی کمتر نظارت میشوند ، اما باید توسط آژانس ارتباط و کیفیت آموزش عالی HERQA ، کهیک نهاد مستقل تحت نظارت وزارت امور خارجه میباشد، تعیین اعتبار گردند. کنترل کیفیت در آموزش و پرورش فنی و حرفه ای TVET توسط یک آژانس آموزش و پرورش فدرال، که وزارت امور خارجه نیز بر آن نظارت دارد، انجام می شود.
زبان آموزش و تقویم تحصیلی
زبان آمهاری، زبان رسمی اتیوپی در کنار انگلیسی و زبان غالب در شهرهای بزرگ ، سازمان های دولتی و رسانه ها است. با این حال، از آنجا که تنها ۳۰ درصد اتیوپیایی ها آن را به عنوان زبان مادری صحبت می کنند، زبان آموزشی مورد استفاده در آموزش ابتدایی در مناطق مختلف بسیار متفاوت است. زبانهای مورد استفاده شامل اورومو، آمهاری ، سومالی، تایگرینیا و حداقل ۱۰ زبان دیگر است. بسته به منطقه، زبان انگلیسی بین کلاس های پنجم تا هشتم به عنوان یک وسیله آموزشی معرفی می شود و تنها زبان آموزشی در آموزش متوسطه و عالی است.
سال تحصیلی اتیوپی از سپتامبر تا پایان ماه ژوئن یا اوایل ژوئیه ادامه دارد. دانشگاهها معمولاً دو ترم ۱۶ هفته ای دارند. هنگام بررسی اسناد دانشگاهی از اتیوپی ، توجه به این نکته ضروری است که این کشور از تقویم قدیمی خود پیروی می کند، که درک آن دشوار است. سال اتیوپی از ۱۱ سپتامبر آغاز می شود و ۱۳ ماه دارد: ۱۲ ماه ۳۰ روزه و یک ماه دیگر پنج روزه (شش روز در سال کبیسه، که هر چهار سال یکبار اتفاق می افتد). به عنوان یک قاعده کلی، سالهای تقویم اتیوپی تقریباً هفت یا هشت سال از سالهای تقویم غربی عقب هستند ، یعنی ۱ نوامبر ۲۰۱۸ ، در تقویم اتیوپی ، تیکمت (۲۲ فوریه) ۲۰۱۱ است. ساده ترین راه برای تبدیل تاریخ استفاده از یک ابزار تبدیل آنلاین است. اسناد دانشگاهی اغلب تاریخ تقویم اتیوپی و غربی (میلادی) را نشان می دهند، اما گاهی اوقات اینطور نیست.
آموزش ابتدایی (آموزش مقدماتی)
سیستم مدارس اتیوپی شامل هشت سال آموزش ابتدایی است که به دو دوره چهار ساله تقسیم می شود و چهار سال آموزش متوسطه به دو مرحله دو ساله تقسیم می شود (۴+۴+۲+۲). تحصیل از نظر فنی برای همه کودکان تا کلاس هشتم اجباری است، اما مشارکت واقعی در آموزش ابتدایی بسیار همگانی نیست. نرخ پایین ثبت نام ، به ویژه در مناطق روستایی، و فرسودگی گسترده دو دلیل مهم آن است. بر اساس آمارهای دولتی از سال ۲۰۱۱ ، ۲۰ درصد از کودکان در کلاس دوم ترک تحصیل کردند و تنها حدود ۵۰ درصد از دانش آموزان تا کلاس هشتم در مدرسه ماندند.
قبل از ورود به آموزش ابتدایی ، دانش آموزان می توانند در مهدکودک ها که بیشتر توسط سازمان های غیردولتی، سازمان های مبتنی بر ایمان و سایر ارائه دهندگان خصوصی اداره می شوند، شرکت کنند. با این حال ، در دسترس بودن برنامه های پیش دبستانی به طور قابل توجهی در مناطق مختلف متفاوت است و در برخی مناطق بسیار محدود است. تعداد کودکانی که از مهدکودک استفاده می کنند هنوز اندک است، اما به سرعت در حال رشد است - GER در سطح کشور در آموزش پیش دبستانی ۳۹ درصد در سال ۲۰۱۵ بود (از ۵.۲ درصد در سال ۲۰۱۱)
آموزش ابتدایی به صورت رایگان در مدارس دولتی و همچنین مدارس خصوصی با هزینه بالا ارائه می شود که دارای امکانات بهتر و معلمان با تحصیلات بالاتر هستند. حدود ۷ درصد از مدارس ابتدایی از ۲۰۱۲/۱۳ خصوصی بوده اند ، بیشتر آنها در آدیس آبابا واقع شده اند. ارائه دهندگان خصوصی در پایتخت شهریه ماهیانه را از به دلار دریافت می کنند ، علاوه بر هزینه های دیگر برای ثبت نام و مواد آموزشی ، این مدارس را برای خانواده های فقیر دور از دسترس می کند. همچنین تعدادی از مدارس بین المللی در آدیس آبابا وجود دارند که شهریه های گزافی را بر اساس استانداردهای اتیوپی اخذ می کنند و بنابراین فقط به نخبگان ثروتمند و مهاجران خدمات ارائه میدهند. سهم کلی ثبت نام در مدارس خصوصی در بین تمام ثبت نام های ابتدایی ۵ درصد در سال ۲۰۱۵ (UIS) بوده است.
اکثر دانش آموزان در سن هفت سالگی وارد آموزش ابتدایی می شوند ، اگرچه تعداد قابل توجهی از کودکان بیش از حد در مدارس اتیوپی وجود دارند. اکثر مدارس دولتی شرایط ورود رسمی ندارند، اما مدارس خصوصی اغلب مکانیزم های انتخاب مانند مصاحبه و امتحانات را در نظر گرفته اند.
همانطور که قبلاً گفته شد ، برنامه درسی اصلی در سراسر کشور استاندارد شده است، اما برخی تغییرات ، از جمله زبان آموزش، در سطح محلی وجود دارد. موضوعاتی که در مرحله اول (پایه های یک تا چهار) تدریس می شود آمهاری ، زبان مادری ، انگلیسی ، ریاضیات ، علوم محیط زیست و هنر و تربیت بدنی است. مرحله دوم (پایه های پنجم تا هشتم) شامل موضوعات یکسان زبان، ریاضیات و تربیت بدنی است ، اما مدنی ، علوم یکپارچه ، مطالعات اجتماعی و هنرهای تجسمی و موسیقی و همچنین زیست شناسی ، شیمی و فیزیک در مقاطع بالاتر را شامل می شود.
ارتقاء بر اساس ارزیابی مستمر در مرحله اول است، در حالی که امتحانات پایان ترم در مرحله دوم معرفی می شود. در پایان کلاس هشتم ، دانش آموزان برای امتحان خارجی در سراسر منطقه می نشینند و گواهینامه فارغ شدن از دبستان را دریافت می کنند، که پیش نیاز ورود به دبیرستان است. دانش آموزانی که در امتحانات قبول نمیشوند ، باید کلاس هشتم را قبل از امتحان مجدد تکرار کنند.
آموزش پایه جایگزین
با توجه به تعداد زیاد کودکان خارج از مدرسه در مناطق روستایی ، اتیوپی دارای سیستم آموزش ابتدایی جایگزین یاABE برای آموزش کودکان محروم ، خارج از سیستم رسمی مدارس است. ABE به کودکان در مناطق بحرانی این فرصت را می دهد تا برنامه درسی مرحله اول ابتدایی را در برنامه های کلاسی انعطاف پذیر که با شیوه های سنتی زندگی تنظیم شده است ، مطالعه کنند. کلاسها عمدتاً در مراکز ابتدایی محلی ABE و مدارس موقت سیار که متکی به مربیان محلی درون جمعی هستند، برگزار می شود. ABE به کودکان حاشیه ای اجازه می دهد که حداقل آموزش پایه و اساسی را دریافت کنند. با اتمام دوره ABE ، کودکان می توانند به چرخه دوم آموزش ابتدایی در مدارس عادی منتقل شوند. علاوه بر ABE ، پخش رادیویی و نوارهای صوتی و نوارهای ویدیویی از قبل ضبط شده برای ارائه برنامه های آموزشی استفاده می شود.
آموزش متوسطه
مشارکت در تحصیلات متوسطه در اتیوپی عمدتا از امتیازات خانواده های مرفه در مناطق شهری است. ثبت نام در مناطق روستایی تنها ۱۱.۲ درصد در آموزش متوسطه پایین و ۳.۶ درصد در آموزش متوسطه بالا تا سال ۲۰۱۱ را در بر میگیرد. ثبت نام کلی در آموزش متوسطه در کشور ۱۰۵ میلیون نفری با استانداردهای بین المللی بسیار کم است. در سال ۲۰۱۵ تنها ۷۹۵،۰۰۰ دانش آموز در مقاطع متوسطه ثبت نام کرده بودند ، در حالی که ۹۸۲،۰۰۰ دانش آموز در افغانستان و یک میلیون نفر در سودان ، که هر دو کشورهایی با جمعیت بسیار کمتر هستند ثبت نام کرده اند. تا همین اواخر (UIS) ، فقط ۱۰ درصد از جوانان اتیوپیایی در گروه های سنی مربوطه در آموزش متوسطه شرکت می کردند.
مرحله اول آموزش متوسطه در اتیوپی به عنوان آموزش متوسطه عمومی نامیده می شود و دو سال (کلاس های نهم و دهم) به طول می انجامد. در مدارس دولتی هیچ آزمون ورودی وجود ندارد و تحصیل تا کلاس ۱۰ بدون تحصیل است ، در حالی که دانش آموزان مقطع راهنمایی باید هزینه مدرسه را بپردازند. آموزش خصوصی هنوز در آموزش متوسطه عمومی در حال شکل گیری است ، جایی که کمتر از ۵ درصد دانش آموزان در مدارس خصوصی ثبت نام می کنند ، اما سهم ثبت نام کنندگان خصوصی در مقطع متوسطه در سال ۲۰۱۵به طور چشمگیری به ۱۵ درصد می رسد.
برنامه درسی عمومی متوسطه شامل سه زبان (زبان مادری ، انگلیسی و آمهاری) ، ریاضیات ، فناوری اطلاعات ، مدنی ، زیست شناسی ، شیمی ، فیزیک ، جغرافیا ، تاریخ و تربیت بدنی است. زبان آموزش انگلیسی است ، که می تواند چالشی باشد زیرا توانایی زبان انگلیسی معلمان و دانش آموزان محدود است.
در پایان کلاس دهم ، دانش آموزان باید در آزمون سراسری سراسری سراسری مدرسه عمومی اتیوپی (EGSLCE) شرکت کنند ، یک آزمون چند گزینه ای که به طور فدرال توسط آژانس ملی ارزیابی و امتحانات آموزشی اداره می شود. معمولاً شامل ۹ آزمون است که در مقیاس درجه بندی حرف A-E درجه بندی می شوند. برای پیشرفت در تحصیلات متوسطه ، دانش آموزان باید حداقل پنج درس با درجه C یا بالاتر را گذرانده باشند. میزان شکست در امتحان نسبتاً بالا است و حدود یک سوم شرکت کنندگان در آزمون در سال ۲۰۱۵ قبول نمیشوند.
بسته به معدل تحصیلی ، دانشجویانی که قبول می شوند می توانند در مقطع متوسطه مقدماتی دانشگاه ادامه دهند یا در برنامه های حرفه ای ثبت نام کنند. دولت در حال حاضر آموزش فنی را در اولویت خود قرار داده و درصدد است تا اکثر فارغ التحصیلان پایه ۱۰ را در میان کمبود ظرفیت در آموزش عالی وارد برنامه های آموزش حرفه ای کنند: در سال ۲۰۱۳/۱۴ ، ۴۵ درصد از فارغ التحصیلان به آموزش حرفه ای نقل مکان کردند ، در حالی که ۳۰ تا ۳۵ درصد از دانش آموزان به تحصیل ادامه دادند.
آموزش عالی متوسطه (دبیرستان مقدماتی)
تحصیلات مقدماتی دانشگاه دو سال طول می کشد (کلاس های ۱۱ و ۱۲) و برای همه دارندگان EGSLCE با نمرات آزاد است. دانش آموزان می توانند بین رشته علوم طبیعی و رشته علوم اجتماعی یکی را انتخاب کنند. هر دو رشته دارای یک برنامه درسی اصلی مشترک هستند که ۶۰ درصد بار مطالعه را تشکیل می دهد و شامل زبان انگلیسی ، مدنی ، فناوری ارتباطات اطلاعاتی ، ریاضیات ، تربیت بدنی و یک زبان انتخابی (زبان آمهاری یا محلی) است. دوره هایی که در رشته علوم طبیعی تدریس می شود زیست شناسی ، شیمی ، فیزیک و طراحی فنی است ، در حالی که رشته علوم اجتماعی جغرافیا ، تاریخ ، اقتصاد و تجارت را پوشش می دهد.
در پایان کلاس ۱۲ ، دانش آموزان در آزمون سراسری سراسری دانشگاه اتیوپی در EUEE شرکت می کنند ، که دانش خود را در هفت موضوع شامل ریاضی ، انگلیسی ، مدنی ، استعداد عمومی دانشگاهی و سه موضوع تخصصی مرتبط با جریان آزمایش می کند. امتحانات بسیار طاقت فرسا است: در سال ۲۰۱۷ ، تنها ۴۱ درصد از ۲۸۵،۶۲۸ دانش آموزی که برای امتحانات شرکت کردند نمره کافی برای پذیرش در دانشگاه را کسب کردند. عملکرد آزمون در مقیاس عددی ۰-۱۰۰ نمره با مجموع نمره احتمالی ۷۰۰ در هفت آزمودنی آزمون درجه بندی می شود. بسته به تعداد صندلی های موجود ، نمرات نهایی شده برای پذیرش دانشگاه بر حسب سال متفاوت است ، اما حداقل معدل کل ۲۹۵ برای پذیرش در آموزش عالی در سال ۲۰۱۷ مورد نیاز بود .
آموزش و پرورش فنی و حرفه ای (TVET)
اکثر دانش آموزان اتیوپیایی که تحصیلات خود را بعد از کلاس ۱۰ ادامه می دهند ، در برنامه های آموزش فنی و حرفه ای ثبت نام می کنند ، که انواع مختلف رشته ها توسط ارائه دهندگان دولتی و خصوصی ارائه می شود. این برنامه ها از دوره های آموزشی کوتاه مدت غیر رسمی تا برنامه های رسمی گواهینامه بین یک تا سه سال متغیر است. دولت اتیوپی اخیراً تلاش کرده است تا استانداردهای آموزش حرفه ای را با تدوین استانداردهای صلاحیت حرفه ای رسمی و چارچوب صلاحیت های آموزش حرفه ای افزایش دهد. تقویت آموزش های حرفه ای از اولویت های اصلی است زیرا این کشور به دنبال گسترش بخش تولید و پیشبرد قابلیت اشتغال جوانان اتیوپیایی است.
در سال های اخیر ، بخش آموزش حرفه ای به سرعت در حال گسترش است و نرخ رشد سالانه آن به طور متوسط ۳۰ درصد بین سال های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۹ است ، اما عرضه برنامه های آموزشی هنوز برای پاسخگویی به تقاضای فزاینده ناکافی است. طبق آمارهای دولتی ، ۳۵۲،۱۴۴ دانش آموز در برنامه های رسمی در سال ۲۰۱۵ ثبت نام کرده بودند (از ۱۹۱،۱۵۱ دانش آموز در ۲۰۰۷). بیش از ۷۵ درصد از این دانشجویان در موسسات خصوصی ثبت نام کرده بودند.
سیستم فعلی آموزش حرفه ای در قانون ۲۰۱۱ آموزش و پرورش تدوین شده است و توسط یک آژانس اختصاصی آموزش و پرورش فدرال نظارت می شود که برنامه های درسی مدل را تدوین می کند و استانداردهای کلی آموزش را تعیین می کند. آژانس های آموزش و پرورش منطقه ای یا دفاتر آموزش و پرورش از اختیاراتی برای سفارشی کردن برنامه های درسی برای برآوردن نیازهای صنعت محلی برخوردارند. ارائه دهندگان خدمات خصوصی باید هر سه سال یکبار از مقامات منطقه ای تقاضای اعتبار کنند.
فارغ التحصیلان کلاس ۱۰ می توانند در برنامه های آموزش فنی و حرفه ای در کالج ها و مراکز آموزشی دولتی یا خصوصی ثبت نام کنند ، به شرطی که در آزمون های EGSLCE حداقل آستانه های معدل را تعیین کنند ، که بسته به سال و منطقه متفاوت است. آموزش در موسسات دولتی برای فارغ التحصیلان اخیر دبیرستان رایگان است ، اما دانش آموزان بزرگتر و کسانی که در موسسات خصوصی شرکت می کنند باید شهریه بپردازند. ارائه دهندگان خدمات خصوصی انتفاعی در درجه اول در مناطق شهری واقع شده اند و تمایل دارند امکانات بهتری داشته باشند ، اما لزوماً آموزش بهتری را ارائه نمی دهند.
بسته به زمانبرنامه ، مدارک سطح دوم متوسطه به چهار گروه (I-IV) طبقه بندی می شوند: برنامه های سطح I یک سال ، برنامه های سطح II دو سال و برنامه های سطح III و IV ، سه سال ، با برنامه های سطح چهارم که برای آماده سازی دانش آموزان برای نقش های نظارتی در نیروی کار طراحی شده است.
پس از فارغ التحصیلی ، دانش آموزان گواهی پایان تحصیلات فنی و حرفه ای سطح متوسط را دریافت می کنند. با این حال ، دانش آموزان همچنین باید آزمون مهارتهای حرفه ای خارجی را گذرانده تا یک گواهی صلاحیت رسمی که دارای اعتبار ملی و یا گواهینامه صلاحیت ملی شمرده میشود را کسب کنند. آژانس TVET فدرال برنامه های آموزشی را برای حداقل ۳۷۹ حرفه تدوین کرده است ، اما ارائه دهندگان TVET اتیوپی تا سال ۲۰۱۲ تنها ۱۹۷ مورد از این برنامه های درسی را ارائه کردند. زمینه های متداول تحصیل در آموزش فنی حرفه ای شامل کشاورزی ، ساختمان سازی ، تجارت ، فناوری اطلاعات ، تولید ، مهمان نوازی ، پرستاری ، و مامایی دانش آموزان می توانند به طور متوالی از برنامه های سطح اول تا سطح چهارم بگذرانند ، و داوطلبان خارجی که دارای تجربه کاری کافی هستند نیز می توانند با گذراندن آزمون ارزیابی مهارت های حرفه ای بدون تکمیل برنامه آموزشی ، گواهینامه شایستگی دریافت کنند.
برنامه های درسی TVET بیش از آنکه تئوریک باشد بسیار کاربردی است و شامل ۷۰ درصد جزء آموزشی عملی است که شامل کارآموزی صنعتی اجباری می شود. آموزش نظری تنها ۳۰ درصد را تشکیل می دهد و شامل یک جزء آموزش عمومی (ریاضی ، انگلیسی ، مدنی و تجارت) است. دارندگان گواهینامه های سطح III و IV می توانند پس از دو سال اشتغال برای پذیرش در برنامه های دانشگاهی درخواست دهند و ممکن است در برخی از زمینه ها از درجه پیشرفته ای برخوردار شوند.
علاوه بر برنامه های آموزش مقدماتی متوسطه پس از ورود به کلاس ۱۰ ، برنامه های "پایه" و "پایه" TVET وجود دارد که می توانند پس از اتمام آموزش ابتدایی وارد شوند و راهی برای برنامه های سطح متوسط فراهم کنند. در سطح پس از دوره متوسطه ، کالج های TVET و برخی از مراکز آموزش عالی برنامه های دیپلم حرفه ای را ارائه می دهند که به عنوان سطح V طبقه بندی می شوند و برای پذیرش نیاز به گواهینامه سطح III/IV یا EUEE دارند و عمدتا دو سال طول می کشند، یک ساله و سه ساله. برنامه هایی نیز وجود دارد که در درجه اول برای آماده سازی دانش آموزان برای اشتغال تخصصی طراحی شده اند ، اما تحصیلات تکمیل شده در برنامه های دیپلم کاربردی ممکن است گاهی به برنامه های کارشناسی در دانشگاه هم منتقل شود.
آموزش عالی؛ پذیرش دانشگاه
اتیوپی دارای یک سیستم پذیرش متمرکز است که در آن معیارهای پذیرش در مقطع کارشناسی توسط وزارت امور خارجه فدرال برای تمام دانشگاه های دولتی و خصوصی تعیین شده است. پذیرش عموماً بر اساس EUEE است و با توجه به کمیاب بودن صندلی های دانشگاهی بسیار گزینشی است. هر سال تحصیلی ، وزارت اقتصاد حداقل تعداد نمرات و سهمیه را برای برنامه های مختلف بر اساس تعداد صندلی های موجود تعیین می کند ، به این معنی که شرایط سال به سال متفاوت است. هدف دولت در سالهای گذشته این بوده است که ۷۰ درصد دانشجویان را به برنامه های مهندسی و علوم طبیعی و ۳۰ درصد را به علوم انسانی و اجتماعی سوق دهد. نمرات قطعی شده برای پذیرش در دانشگاه های دولتی بیشتر از موسسات خصوصی است ، به طوری که دانشگاه های دولتی بهترین دانشجویان را پذیرش می کنند ، در حالی که دانشجویان با عملکرد پایین تر به بخش خصوصی منتقل می شوند.
حداقل میانگین نمره EUEE برای ثبت نام در هر برنامه آموزش عالی در سال ۲۰۱۷ میزان ۲۹۵ بود ، اما معدل برای پذیرش در برنامه های علوم طبیعی در HEI عمومی به طور قابل توجهی بالاتر از ۳۵۲ بود ، در حالی که پذیرش در برنامه های علوم اجتماعی به طور متوسط ۳۳۵ مورد نیاز بود. پذیرش از طریق شرایط GPA کمتر به گروه ها داده می شود. به عنوان مثال ، دانش آموزان دختر فقط ۳۲۰ نمره برای واجد شرایط بودن برای پذیرش در برنامه های علوم اجتماعی نیاز داشتند. تاکنون تاثیر محدودی بر تنوع جمعیت دانشجویان ایتوپی داشته است، که همچنان تحت سلطه دانشجویان مرد و ثروتمند مناطق شهری قرار دارند (تنها ۳۵ درصد از دانشجویان مقطع کارشناسی و ۲۴ درصد از دانشجویان کارشناسی ارشد در سال ۲۰۱۵ زن بودند).
همانطور که در بالا ذکر شد ، راههای جایگزین ورود برای دارندگان گواهینامه صلاحیت (سطح III یا بالاتر) پس از دو سال اشتغال وجود دارد. ممکن است در رشته هایی مانند معماری ، پزشکی ، دامپزشکی یا داروسازی امتحانات ورودی بیشتری به دانشگاه لازم باشد.
موسسات آموزش عالی
سیستم آموزش عالی اتیوپی نه تنها در چند دهه گذشته به سرعت رشد کرده و متنوع شده است ، بلکه باید در سالهای آینده به طور تصاعدی گسترش یابد، چراکه عواملی مانند افزایش جمعیت ، افزایش سطح درآمد و افزایش ثبت نام در مقاطع متوسطه نمود پیدا خواهد کرد. در سال ۲۰۱۳ شورای بریتانیا پیش بینی کرد که تعداد دانش آموزان عالی در اتیوپی تا سال ۲۰۲۵، ۱.۷ میلیون نفر دیگر افزایش می یابد.
با توجه به این روند، دولت فدرال در سال ۲۰۱۵ ساخت ۱۱ دانشگاه جدید را کلید زد. اتیوپی در حال حاضر در آستانه داشتن ۴۴ دانشگاه دولتی عملیاتی (از ۳۰ دانشگاه) است. در همین حال ، ثبت نام در بخش خصوصی پس از افزایش سریع از دهه ۱۹۹۰ در سالهای اخیر دارای نوسان و کاهش بوده است. با این حال ، دانشگاه های خصوصی حداقل ۱۵ درصد از دانشجویان کارشناسی را در سال ۲۰۱۵ ثبت نام کرده اند که بخش خصوصی هنوز پتانسیل فوق العاده ای برای رشد دارد. آموزش از راه دور خارجی مانند دانشگاه آفریقای جنوبی و دانشگاه آزاد ملی ایندیرا گاندی هند نیز ، به طور مستقل یا با همکاری اتیوپی شروع به ارائه برنامه هایی در اتیوپی کرده اند.
اندازه و محدوده دانشگاه های دولتی در اتیوپی به طور قابل توجهی متفاوت است ، اما اکثریت آنها موسسات چند رشته ای هستند که برنامه های کارشناسی و کارشناسی ارشد را ارائه می دهند و در عین حال بر ارائه آموزش همگانی تمرکز می کنند تا تحقیق. دانشگاه های دولتی به طور مستقیم توسط دولت فدرال تأمین بودجه می شوند ، اگرچه بخشی از درآمد خود را از هزینه های اندک شهریه و مسکن در محوطه دانشگاه تأمین می کنند. دانشگاه آدیس آبابا با ۴۸،۶۷۳ دانشجو و ۷۰ برنامه کارشناسی و ۲۹۳ برنامه کارشناسی ارشد ، بزرگترین و برجسته ترین مرکز تحصیلات عالی کشور است. یکی دیگر از دانشگاه های معتبر تحقیقاتی دولتی با بیش از ۴۰،۰۰۰ دانشجو ، دانشگاه Jimma واقع در منطقه ارومیه است.
دانشگاه های اتیوپی از نظر شهرت بین المللی مثل دیگر موسسات سایر کشورهای شرق آفریقا در حال رشد هستند. آنها در رتبه بندی های استاندارد دانشگاه های جهان مانند رتبه بندی Times Higher Education از بهترین دانشگاه های آفریقا محسوب میشوند.
علاوه بر دانشگاه های دولتی ، ۳۲ دانشکده آموزش معلمان عمومی و تعدادی از موسسات دولتی تحت نظارت وزارتخانه های دیگر دولت فدرال ، از جمله آکادمی های نظامی و دانشگاه خدمات کشوری اتیوپی میباشند.
موسسات خصوصی معمولاً دانشکده های انتفاعی کوچکتری هستند که در زمینه هایی مانند مدیریت بازرگانی و علوم رایانه و فناوری اطلاعات و همچنین زمینه های بهداشت و پرستاری متحد تخصص دارند. اکثر ارائه دهندگان خصوصی بیش از چند هزار دانشجو ثبت نام نمی کنند و فقط برنامه های کارشناسی ارائه می دهند. تعداد انگشت شماری از موسسات ، مانند دانشگاه سنت مری ، برنامه های کارشناسی ارشد را ارائه می دهند. در حال حاضر ۶۱ دانشگاه علوم پزشکی خصوصی معتبر وجود دارد که عمدتا در آدیس آبابا قرار دارند.
بیشتر دانشگاه های خصوصی در ۱۵ سال گذشته ظهور کرده اند. تعدادی از ارائه دهندگان بخش خصوصی کیفیت پایینی دارند که تعدادی از آنها موسسات غیر استاندارد و ضررده هستند که دارای امکانات ضعیفی هستند و کادر آموزشی بی کیفیت میباشند که آنها برنامه های درسی را به طور مستقیم از سایر موسسات کپی می کنند. استاد دانشگاه سنت مری ، ادعا می کند که برخی از موسسات نیز با استفاده از روش های کلاهبرداری مجوز دریافت کرده اند زیرا تحت حمایت حامیان قدرتمند در دولت اتیوپی هستند.
یکی دیگر از مشکلات مربوط به کیفیت ناشی از سیستم پذیرش متمرکز اتیوپی است که دانش آموزان برتر را به موسسات دولتی هدایت می کند ، به طوری که دانشگاه های خصوصی عمدتا دانشجویانی با سطح سواد کمتر که از سیستم دولتی محروم می شوند را جذب می کند.
اعتباربخشی و تضمین کیفیت
اتیوپی برای رسیدگی به مشکلات کیفیت در بخش خصوصی که رشد قارچ گونه ای داشته اند ، در سال ۲۰۰۳ یک نهاد اعتباربخشی ایجاد کرد - آژانس ارتباط و کیفیت آموزش عالی (HERQA) - و کسب مجوز برای موسسات خصوصی را الزامی کرد. دولت فدرال دانشگاههای دولتی را تأسیس و نظارت می کند ، بنابراین آنها مجبور نیستند به دنبال اعتباربخشی باشند. با این حال ، آنها ملزم به داشتن سیستمهای تضمین کیفیت داخلی و ممیزیهای کیفی داخلی منظم هستندکه بر رعایت این الزامات نظارت می کند. وزارت امور خارجه همچنین اطمینان می دهد که دانشگاه های دولتی با پیوند دادن بودجه به اجرای این اهداف ، اهداف اصلاحات ملی را پیش می برند.
موسسه های خصوصی مجاز به فعالیت در اتیوپی نیستند مگر اینکه برای برنامه های خود گواهینامه معتبر HERQA را دریافت کرده و توسط HERQA به ممیزی های کیفی تسلیم شوند. موسسات ابتدا برای مجوز از پیش اعتبار اقدام می کنند و پس از یک سال فعالیت ، تا زمانی که برنامه های آنها شرایط را برآورده کند ، اعتبار می گیرند. موسسات باید گزارش خودارزیابی ارائه دهند که در قالب ممیزیهای کیفی چند روزه در محل ارزیابی می شود. ساختارهای مدیریتی ، زیرساخت ها ، منابع یادگیری ، برنامه های درسی ، روش های ارزیابی تحصیلی ، میزان ارتقاء و فارغ التحصیلی ، خروجی تحقیق و سایر معیارها را ارزیابی می کند. دانشگاه های عالی باید پس از سه سال برای اعتبار مجدد درخواست دهند ، و پس از آن اعتبار برای پنج سال داده می شود دوره ها اعتبار برای مجموعه خاصی از برنامه ها اعطا می شود ، که برای آنها ممکن است سهمیه های ثبت نام و شیوه های مجاز تحویل را تعیین کند (یعنی حالتهای آموزش معمولی در مقابل پاره وقت یا از راه دور). فهرست موسسات و برنامه های معتبر در وب سایت HERQA موجود است.
HERQA به بهبود استانداردهای کیفیت در اتیوپی کمک کرده است-ایجاد آن به تنهایی باعث شد تعدادی از ارائه دهندگان خصوصی بی کیفیت تعطیل شوند تا در اوایل دهه ۲۰۰۰ به دنبال اعتباربخشی باشند. HERQA در سال ۲۰۱۱ به نشانه تأکید بیشتر بر کیفیت در سال های اخیر ، پنج مرکز آموزش عالی خصوصی را تعطیل کرد و ۱۳ مورد دیگر را نیز تحت آزمایش قرار داد. در عین حال ، از HERQA به دلیل عدم خودمختاری و آسیب پذیری کافی در برابر مداخلات سیاسی ، برخورداری از نیروی کار و زیرساخت های نامناسب و همچنین آستانه های با کیفیت پایین و فرایندهای تصمیم گیری غیر شفاف و گاه نامنظم انتقاد شده است. وزارت امور خارجه در سال ۲۰۱۰ دانشگاه های خصوصی را از ارائه برنامه های آموزش از راه دور به دلایل کیفیت منع کرد ، اما این ممنوعیت چند ماه بعد لغو شد ، احتمالاً به این دلیل که این امر بر دانشجویان و مربیان زیادی تأثیر می گذارد.
هزینه تحصیل
دولت اتیوپی در آمد از آموزش و پرورش را یک اولویت مالی می داند ، اما با گسترش سیستم و افزایش تعداد دانش آموزان آمار ها حکایت از آن دارد به عنوان مثال ، هزینه هر دانش آموز عالی به عنوان درصدی از تولید ناخالص داخلی سرانه ، بین سالهای ۱۹۹۷ و بیش از ۵۰ درصد کاهش یافته است. ۲۰۱۲. هزینه های اسمی آموزش و پرورش در سالهای اخیر با افزایش هزینه های آموزش عمومی از ۲۱.۶ میلیارد بیر اتیوپی در سال ۲۰۰۹/۱۰ (۷۸۰ میلیون دلار آمریکا با نرخ تبدیل فعلی) به ۶۷.۹ میلیارد بیر (۲.۴۵ میلیارد دلار) در سال ۲۰۱۵/۱۶ سه برابر شده است. با این حال ، با توجه به نرخ تورم بالا در اتیوپی ، که به طور متوسط ۱۶ درصد بین سال های ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۸ بود ، ارزش واقعی اندک بود و هزینه ها نسبت به استانداردهای آفریقایی نسبتاً کم میباشد. هزینه های آموزش و پرورش به عنوان سهم از تولید ناخالص داخلی طی ۱۵ سال گذشته در نوسان بوده است: این رقم از ۴ درصد در سال ۲۰۰۰ به ۵.۶ درصد در ۲۰۱۲ افزایش یافته است ، قبل از کاهش به ۴.۲ درصد در سال ۲۰۱۴ ، بر اساس آمار بانک جهانی.
دولت اتیوپی ۲۴.۲ درصد از هزینه های کلی خود را برای آموزش و پرورش در سال ۲۰۱۵/۱۶ هزینه کرد و این امر آموزش را به بزرگترین مورد در بودجه فدرال تبدیل نمود. در حالی که این درصد قابل توجهی در مقایسه با هزینه های آموزش و پرورش سایر اقتصادهای نوظهور است ، ناظران سطح هزینه های جاری را برای ایجاد توسعه بیشتر در عین اطمینان از استانداردهای کیفیت کافی نمی دانند. درصد بالایی از هزینه های آموزش و پرورش - ۴۸ درصد در سال ۲۰۱۴/۱۵ - به آموزش عالی اختصاص داده می شود ، که عمدتاً توسط ساخت دانشگاه های جدید هزینه می شود. فراتر از آن ، سهم قابل ملاحظه ای از هزینه ها به هزینه های مانند حقوق معلمان اختصاص می یابد و دسترسی به بودجه برای بهبود ساختاری در مناطق بحرانی مانند سیستم مدرسه را محدود می کند. در مقایسه با دیگر کشورهای آفریقایی ، حقوق معلمان در اتیوپی از لحاظ نسبی زیاد است ، یعنی زمانی که به عنوان درصد تولید ناخالص داخلی سرانه اندازه گیری می شود. به گفته بانک جهانی ، فساد یک چالش دیگر است - در حالی که نسبت به سایر کشورهای منطقه از گستردگی کمتری برخوردار است ، اما خطرگسترش در برخی قسمت های سیستم وجود دارد.
سیستم اعتباری آموزش عالی و مقیاس درجه بندی
سیستم های اعتباری و مقیاس های درجه بندی مورد استفاده توسط مراکز آموزش عالی اتیوپی شبیه به موارد موجود در ایالات متحده است ، اگرچه لازم به ذکر است که دانشگاه آدیس آبابا و چند دانشگاه دیگر اخیراً شروع به استفاده از سیستم اعتباری ECTS اروپا کردند. در اکثر دانشگاههای دولتی ، یک واحد اعتباری به عنوان یک ساعت تماس در هفته در یک بازه ۱۶ هفته ای تعریف می شود. به دانشجویانی که معدل کافی را کسب کرده اند ممکن است با گرفتن اعتبارات بیشتر در هر ترم بتوانند در مدت زمان کوتاهی فارغ التحصیل شوند.
مقیاس های درجه بندی شبیه مقیاس استاندارد A-F ایالات متحده است در برخی از موسسات از نسخه ساده شده بدون علامت "+" و "-" استفاده می شود. حداقل معدل تجمعی ۲.۰ C))معمولاً برای فارغ التحصیلی از برنامه های کارشناسی مورد نیاز است ، در حالی که برنامه های کارشناسی ارشد به معدل 
تجمعی ۳.۰ B) )نیاز دارند.
ساختار مقاطع دانشگاهی
ساختار استاندارد درجه سوم اتیوپی شامل مقاطع کارشناسی ، کارشناسی ارشد و دکتری سه و چهار ساله است. اکثریت قریب به اتفاق دانشجویان اتیوپی (حدود ۹۵ درصد) در مقاطع کارشناسی ثبت نام کرده اند: در سال ۲۰۱۵ حدود ۷۲۹،۰۲۸ دانشجوی کارشناسی در مقایسه با ۳۷۱۵۲ دانشجو در برنامه های کارشناسی ارشد و ۳۱۵۵ دانشجوی در مقطع دکترا ثبت نام کرده اند که ۲۴ درصد از دانشجویان تحصیلات تکمیلی زن بودند. محبوب ترین زمینه های تحصیلی در برنامه های کارشناسی در موسسات دولتی مهندسی و فناوری ، تجارت و اقتصاد و علوم اجتماعی و علوم انسانی بود. در موسسات خصوصی ، بیش از ۵۰ درصد از دانشجویان در زمینه تجارت و اقتصاد تحصیل کرده اند و به دنبال آن علوم بهداشت ، مهندسی و فناوری. در سطح تحصیلات تکمیلی ، علوم اجتماعی و علوم انسانی محبوب ترین رشته ها بودند.
مدرک دیپلم
تا سال ۲۰۰۰ ، دانشگاه ها دیپلم های دو ساله (۱۲+۲) و دیپلم های سه ساله پیشرفته (۳+۱۲) را در انواع رشته های دانشگاهی مانند تاریخ ، زیست شناسی یا مهندسی اعطا می کردند. بسیاری از این برنامه های دیپلم برنامه های نیمه وقت برای دانشجویانی بود که شرایط پذیرش را را نداشتند.
امروزه برنامه های مقطع دیپلم به عنوان مدارک حرفه ای آموزش و پرورش که توسط ارائه دهندگان TVET آموزش داده می شود ، تعریف شده است ، به طوری که این برنامه ها در دانشگاه های دولتی به تدریج حذف شده است ، اگرچه برخی از مراکز عالی هنوز برنامه های دیپلم کاربردی را در زمینه هایی مانند حسابداری یا مدیریت بازرگانی ارائه می دهند. بسته به برنامه و موسسه ، ممکن است برنامه های قدیمی دیپلم دانشگاهی و همچنین برخی از دیپلم های جدید TVET تا حدی به برنامه های کارشناسی منتقل شوند.
مدرک کارشناسی
همه برنامه های کارشناسی در رشته های استاندارد دانشگاهی چهار سال طول می کشید و شامل یک سال آمادگی بود که برای آماده سازی دانش آموزان برای آموزش عالی طراحی شده بود. با این حال ، در سال ۲۰۰۳ سال مقدماتی حذف شد و محتوای آن در برنامه های درسی متوسطه گنجانده شد-آماده سازی دانش آموزان برای آموزش عالی در حال حاضر تابعی از آموزش متوسطه است.
امروزه برنامه های کارشناسی سه یا چهار سال طول می کشد و منجر به اعطای مدرک لیسانس هنر یا لیسانس علوم می شود ، اگرچه ممکن است مدارک دیگری مانند لیسانس تجارت نیز توسط برخی موسسات اعطا شود. اکثر برنامه های فعلی لیسانس در علوم اجتماعی ، انسانی و کسب و کار که توسط دانشگاه آدیس آبابا ارائه می شود ، سه سال است. برنامه های درسی معمولاً با نیازهای اندک ، در صورت وجود ، آموزش عمومی تخصصی هستند. برخی از برنامه ها ممکن است به صورت نیمه وقت (عصر) یا آموزش از راه دور در مدت زمان طولانی تا شش سال مورد مطالعه قرار گیرند. این برنامه ها معمولاً به عنوان برنامه های افزودنی شناخته می شوند و در کارنامه های دانشگاهی نیز چنین نشان داده می شوند.از طرف دیگر ، برنامه های درجه یک در رشته های حرفه ای مانند مهندسی ، حقوق ، معماری ، داروسازی ، پزشکی یا دندانپزشکی پنج یا شش سال طول می کشد و با اعطای مدارک معتبر مانند لیسانس حقوق ، لیسانس داروسازی ، به پایان می رسد.
مدرک کارشناسی ارشد
استانداردهای پذیرش برای برنامه های کارشناسی ارشد نسبت به معیارهای پذیرش در مقطع کارشناسی دقیق تر تعریف نشده است و توسط دانشگاه های جداگانه تعیین می شود. با این اوصاف ، پذیرش در برنامه های کارشناسی ارشد به طور معمول نیاز به مدرک کارشناسی در یک رشته مرتبط با نمرات بالا و نمره قبولی در کنکور ، و سایر آزمون های استعداد و امتحان مهارت انگلیسی در برخی موارد دارد. برنامه های کارشناسی ارشد معمولاً دو سال (۳۰ تا ۳۶ واحد) طول می کشد ، اگرچه برنامه های یک ساله ، یک و نیم ساله و سه ساله نیز وجود دارد. اکثر آنها نیاز به تهیه پایان نامه (یا پروژه فارغ التحصیلی) دارند ، اما گزینه های غیر پایان نامه نیز وجود دارد که دارای اعتبار بیشتری هستند. مدارک استاندارد اعطا شده عبارتند از کارشناسی ارشد و کارشناسی ارشد علوم.
دکترای فلسفه
دکترای فلسفه یک درجه تحقیق نهایی است که پس از حداقل سه یا چهار سال تحصیلات تکمیلی پیشرفته به دست می آید. مدرک کارشناسی ارشد در یک رشته مرتبط ، شرط استاندارد پذیرش است ، اما در برخی از برنامه ها دانشجویان نیز می توانند بر اساس مدرک کارشناسی با نمرات بالا پذیرفته شوند. شرایط ورود شامل امتحانات ورودی ، ارائه یک پیشنهاد تحقیقاتی یا امتحانات مهارت انگلیسیاست. اکثر برنامه ها شامل یک جزء کار دوره ای از دو یا چند ترم است و با دفاع از پایان نامه ای که به زبان انگلیسی نوشته شده است به پایان می رسد.
آموزش پزشکی
مدرک د پزشکی ، ، پس از اتمام یک برنامه کارشناسی طولانی مدت و تک مرحله ای به مدت شش سال به دست می آید. برنامه های درسی پزشکی شامل یک جزء شش ماهه پیش پزشکی (علوم عمومی) و مطالعات پیش بالینی در دو سال اول و پس از آن سه سال مطالعات بالینی است که با یک معاینه واجد شرایط به پایان می رسد. دانش آموزان ملزم به گذراندن کارآموزی بالینی یک ساله در سال آخر هستند.
اتیوپی با کمبود شدید پزشکان ، به ویژه در مناطق روستایی مواجه است و از درجه بالایی از مهاجرت متخصصان پزشکی رنج می برد. برای جلوگیری از فرار مغزها و گسترش خدمات بهداشتی در سراسر کشور ، تمام فارغ التحصیلان دانشکده پزشکی در حال حاضر موظف به ثبت نام در وزارت بهداشت اتیوپی هستند و قبل از تخصص به مدت دو تا چهار سال به عنوان پزشک عمومی کار می کنند. صدور گواهینامه در تخصص های پزشکی نیاز به سه تا چهار سال آموزش بالینی دیگر در بیمارستان های آموزشی دارد و با اعطای گواهینامه تخصص یا دیپلم تخصصی به پایان می رسد.
اتیوپی در حال حاضر سیستم آموزش پزشکی خود را گسترش می دهد. در سال ۲۰۱۲ ، ۱۳ دانشکده پزشکی جدید در کشور افتتاح شد که باعث افزایش ثبت نام در برنامه های پزشکی برای ۳۱۰۰ دانشجو شد. راه دیگری که برای کاهش کمبود پزشک در اتیوپی طراحی شده است ، ابتکار آموزش پزشکی نوآورانه جدید (NIMEI) است. NIMEI که در سال ۲۰۱۲ تصویب شد ، برنامه آموزشی کوتاه مدت و تجدید نظر شده ۴.۵ ساله ای را ارائه کرد که برای دارندگان لیسانس در علوم بهداشت و علوم طبیعی در نظر گرفته شده بود. این برنامه ها توسط ۱۰ دانشگاه و سه بیمارستان آموزشی ارائه می شود. برای پذیرش ، متقاضیان باید در آزمون ورودی پزشکی ملی - آزمایشی که شامل اجزای کتبی و شفاهی است و توسط NEAEA اداره می شود ، قبول شوند.
تربیت معلم
سیستم تربیت معلم اتیوپی اکنون در حال تغییر است و اصلاحات با سرعت متفاوتی در بخشهای مختلف سیستم اجرا می شود. معلمان مدارس ابتدایی در ۳۲ کالج تربیت معلم دولتی تحت نظارت فدرال و همچنین در موسسات خصوصی آموزش می بینند. همه معلمان در مقطع ابتدایی در حال حاضر ملزم به تکمیل یک برنامه آموزشی سه ساله (۱۰+۳) و اخذ دیپلم آموزش ابتدایی هستند. تا همین اواخر ، می توان با کسب گواهینامه تدریس یک ساله (۱+۱۰) در سطح ابتدایی (کلاسهای ۱-۴) تدریس کرد ، اما این برنامه ها به تدریج حذف می شوند و انتظار می رود دارندگان صلاحیت گواهینامه خود را ارتقا دهند.
معلمان دبیرستان ملزم به داشتن حداقل مدرک کارشناسی هستند. تا همین اواخر ، معلمان دارای مدرک کارشناسی اختصاصی آموزش در دانشگاه ها و برخی از دانشکده های معلمان بودند ، اما در حال حاضر سیستم در حال تغییر است تا معلمان ملزم به تکمیل برنامه تربیت معلم در مقطع کارشناسی ارشد در مقطع کارشناسی در رشته دیگری شوند. از سال ۲۰۱۱ ، دیپلم تحصیلات تکمیلی در برنامه های آموزشی در چندین دانشگاه ایجاد شده است. موسساتی مانند دانشگاه آدیس آبابا نیز دارای مدرک کارشناسی ارشد در زمینه آموزش هستند و دولت قصد دارد مدرک کارشناسی ارشد را برای معلمان دوره متوسطه اجباری کند. با این حال ، اتیوپی به شدت به معلمان نیاز دارد و در زمینه تربیت مربیان واجد شرایط با چالش های بزرگی روبرو است. تعداد قابل توجهی از معلمان در مدارس کشور بدون حداقل مدارک تحصیلی مورد نیاز به تدریس می پردازند.
نظر شما